Er zijn heel veel dingen waarvan ik in een vaag onderbewustzijn wel weet dat ze bestaan, maar waar ik eigenlijk zo van overtuigd ben dat ik er nooit iets mee te maken zal hebben, dat ik de moeite niet neem me er in te verdiepen. Ik noem de regels van het cricket, de ins- en outs van de grammatica van het Oezbeeks en het liefdesleven van de paalworm. Het leven is al complex genoeg met de dingen waar ik wel mee te maken heb, waarom zou je het jezelf nodeloos moeilijk maken?
Het kan zijn dat je opeens geconfronteerd wordt met de noodzaak of de wens om je ergens alsnog in te verdiepen – in dit kader wijs ik op het UWV en het verschil in mogelijkheden de wol te verwerken van een Romneyschaap en een Texelaar, twee onderwerpen die het afgelopen jaar opeens op mijn pad bleken te staan. Tot nog toe is het zonder al te grote rampen wel gelukt om zo’n extra onderwerp te doorgronden. Althans, te beginnen te doorgronden.
In het schemergebied van mijn bewustzijn bevindt zich ook ‘busreizen’. Eigenlijk twee keer – de ene keer in de buurt van ‘cruises’, groepsreizen. Ik weet dat er ook acceptabele varianten zijn, en ik weet ook dat mensen er erg gelukkig van kunnen worden en dat het best praktisch is als je in een ver buitenland waar je de taal niet van spreekt niet alles zelf hoeft uit te zoeken. Toch plopt er een beeld op van ouderen die met te grote koffers bussen in en uitsjouwen, achter een reisleider met paraplu aanlopen en het ontbijtbuffet in het hotel plunderen.
Het bestaat. Maar niet voor mij.
Categorie twee hangt ergens rond bij Tienertoer en Interrail, bij de periode dat goedkoop een belangrijker criterium was dan – nou ja, eigenlijk dan alles. Vijf keer overstappen voor een tientje winst? Uiteraard. Datzelfde tientje besparen door een vlucht met een onmogelijke vertrektijd te kiezen, vanzelfsprekend. Gek dat je pas later doorhebt dat je dat tientje weer kwijtraakt aan een extra broodje op een van de extra stations en aan koffie om wakker te blijven op het vliegveld.
Inmiddels ben ik ouder en luier en meer op mijn gemak gesteld. Dus ja, gedaan, maar het hoeft niet meer. Naar Spanje of Italië of, dichterbij, België met de bus, leuk voor jeugdige types, niet voor mij.
Maar ja, dan bedenkt iemand dat het een leuk idee is om een workshop te geven in een museum in Londen en daar dan met alle deelnemers per bus naar toe te gaan – ’s avonds heen, ’s ochtends aankomst, overdag de workshop, ’s avonds terug en ’s ochtends weer thuis. Eh???
Ik heb een behoudend hoofd. Bij nieuwe plannen begint het nogal eens te piepen en knorren en voorbehouden op te werpen. Zou je dat wel doen? De mensen vinden dat raar, als puntje bij paaltje komt durf je niet, je kunt dat toch helemaal niet, wees nou verstandig en zie er van af. Je zou denken dat in het geval van een 36-uurs reis inclusief workshop en exclusief gegarandeerde nachtrust toch tenminste een van mijn grijze celletjes zou hebben geprotesteerd, maar nee, nu het erop aankwam zwegen ze allemaal. Pas toen ik mijn handtekening gezet had en mijn reissom had overgemaakt zetten ze voorzichtige kanttekeningen. Tja, toen was het natuurlijk al te laat.
Nooit geweten dat ze bestonden, organisaties waar je dit soort reisjes kunt boeken.
Afijn, vrijdagavond om half negen vertrokken we, vanmorgen om half zeven kwamen we weer in Amsterdam terug. Niet alleen de bus was qua slaapcomfort ietwat onder mijn standaard, ook moesten we halverwege de bus uit en een uurtje of twee op de boot rondhangen. Op de heenweg was dat ergens tussen vier en zes ’s nachts en ik heb last van een jetlaggevoel – dat klinkt per slot van rekening sjieker dan slaaptekort.
Nu zou ik verwachten dat er enorme verbodsborden staan bij de route in mijn hoofd die naar ‘busreizen’ leidt. Midden in de nacht overstappen. Gebrek aan beenruimte – gebrek aan ruimte in z’n algemeenheid. Lichten die branden als je ze uit wilt hebben en uit zijn als je wegens toch niet slapen eigenlijk best zou willen lezen. Leeslichten die tenminste je voor-, zij- en achterburen wakker maken. En een belachelijk reisschema – Amsterdam was de eindbestemming, waar we om half zeven, kwart voor zeven aankwamen, ruim voor de eerste metro. Toen waren er al mensen uitgestapt in Leiden, Den Haag, Delft en Rotterdam. Als je van tevoren weet dat je ergens om half vijf arriveert, dan kun je misschien nog iemand omkopen om je op te komen halen. Helaas, het schema werd pas geopenbaard toen we van de boot af waren, ergens aan het begin van midden in de nacht. Eigenlijk is er niets dat vóór deze vorm van vervoer pleit. Behalve goedkoop, dan.
Er moet een complete batterij alarmklokken staan, die niet doen, niet doen, niet doen rammelt zodra iemand ook maar aan een busreis denkt.
Ze staan er niet, vrees ik. Mocht iemand me nu vragen of ik volgende week weer zo’n reisje-inclusief-workshop zou boeken, ik zou meteen ‘ja’ zeggen.
Utopia 
Ha nou. Ik was gebroken de hele zondag. Maar wat hadden we het leuk!
Wat een leuk stuk. Ik mis eigenlijk nog dat lange lopen dat ook niet je ding was.☺
Kan ook zomaar nog een tweede blog worden. Of een derde. Dit uitje biedt ruimte voor een hefboel tekstjes.
En een fiets huren in een vreemde stad! Was vast ook iets waar je niet over na had gedacht. Leuk verhaal, kan me er helemaal in vinden.
kun je mij horen lachen hier? Geweldig geschreven weer.
Uit mijn hart gegrepen Ernestine met dit verschil dat mijn alarmbellen nu al startklaar staan!