Joh, Hamlet, daar hoef je toch echt niet heen, plaagden mijn collega’s. Je weet hoe het afloopt, en zó oud, zelfs in de tijd van Shakespeare werd het al gespeeld.
Het was een reactie op mijn mededeling dat ik vandaag écht op tijd naar huis ging. Dat roep ik vaak en als er aan mijn intentie niet getwijfeld wordt, dan toch zeker in de realiteitszin. Ook deze week merkte ik een paar keer dat van mijn voornemen niets gekomen was – als ál je collega’s vertrokken zijn is het moeilijk volhouden dat jij vroeg weg bent. Zeker niet als je weet dat zij óók langere dagen maken dan hun contract vereist.
Het is een tikkeltje druk op mijn werk en ik begin aardig moe te worden.
Toen ik aan het eind van de middag – niet extreem vroeg, wel op tijd – vanuit de trein over de weilanden uit zat te staren, herinnerde ik me een even hectische periode, vlak na de moord op Pim Fortuyn, ook zo’n beetje half mei.
Ik deed een vage poging om de werkelijkheid te registreren. Koe. Schaap. Ganzen. Molen. Koe.
Tien jaar geleden deed ik dat ook. Koe. Ganzen. Molen. Schaap. Koe. Giraf. Koe. Ganzen.
Hé, leuk dat ze de giraffen nu ook buiten hebben gezet, die had ik nog niet gezien, was mijn eerste gedachte.
De volgende: hé, giraffen, die heb ik nog niet eerder in de wei zien staan. Nooit. Nergens, eigenlijk.
Het duurde lang tot ik inzag dat het helemaal geen giraffen waren, maar een soort patroon van gele bloemen, waar je met een beetje fantasie of een oververmoeid hoofd figuren in kon zien. Net zoals wolken opeens eekhoorns lijken te vormen. Of olifanten.
Dat verraste me nog het meest: hoe lang het duurde voor ik tot de conclusie kwam dat er van giraffen geen sprake kón zijn.
Vandaag zag ik geen giraffen. Alleen ben ik een beetje bang dat dat vooral komt omdat de natuur een ander ritme heeft dan tien jaar geleden. In het giraffenweitje bloeiden geen gele bloemen.
Utopia 
Plaats een reactie